Het gebeurt vaak dat drummers uitstekende bandleiders blijken te zijn, ze hebben het overzicht en het gevoel voor ritme en daarmee kunnen zij de band leiden. Bekende voorbeelden zijn Buddy Rich, Art Blakey, Max Roach, Jack DeJohnette, Günther Baby Sommer en Aldo Romano. De jonge Zwitserse drummer Clemens Kuratle kan worden toegevoegd aan het rijtje, hij heeft naam gemaakt in jazz en popgroepen en nu lanceert hij Ydivide, een quintet dat de hippe Engelse en Zwitserse jazz verenigt. De groep bestaat uit Clemens Kuratle leider en drummer, zijn landgenoot Lukas Traxel op contrabas, de Ierse gitarist Chris Guilfoyle, pianist Elliot Galvin en saxofonist Dee Byrne, beiden uit Engeland. Een echt internationaal gebeuren dus hetgeen al langer gebeurt in de wereld van de geïmproviseerde muziek, opwindende zaken kunnen plaatsvinden als er grenzen worden overschreden en leergierige individuen samenkomen om hun eigen geluidstaal te creëren zelfs al hebben ze niet dezelfde moedertaal of culturele referenties.

Het album werd opgenomen in ruwweg 6 uur na een paar concerten waaronder BeJazz in Bern en Unerhört ! in Zürich. Het hoogtepunt van deze cd is ongetwijfeld het titelnummer “Lumumba”, een onderbroken mars die zich ontwikkeld tot een diep aangrijpende lofzang. Het was geïnspireerd op de eerste premier van Congo Patrice Lumumba die werd vermoord in 1961 door een coup georganiseerd door de leidende landen van de “ontwikkelde wereld” met de Belgen voorop. Dankzij een ontmoeting met Mandla Mlangeni, een Zuid Afrikaanse trompettist, en een discussie met hem over apartheid, raakte hij geïnteresseerd in de koloniale geschiedenis en dan vooral die van het Afrikaanse continent. De vrijheidsstrijd van de Democratische Republiek Congo raakte hem diep, hij herinnerde zich de toespraak van Lumumba op de dag van de geboorte van de onafhankelijkheid, het ingrijpen van het Westen schokte hem en hij begreep nu wat eurocentrisme betekent. Zo ontstond het idee voor dit nummer, aldus de hoestekst. Ook de andere nummers hebben min of meer een politieke c.q. morele boodschap. Zoals de naam van de groep Ydivide staat voor Why Divide, zo staat de naam van het nummer “Bwegshit” voor Brexit, toen hij de band begon was Brexit overal in het nieuws, hij was zelfs bang dat de band Zwitserland niet zou bereiken toen ze samenkwamen in 2019. De naam van de band voelt nog steeds goed, hoewel hij in geen enkel opzicht wil dat het in verband wordt gebracht met de Russische propaganda over een “verenigen” met Oekraïne.

Verre van dat, het gaat over wereldwijde eenheid om de ongelijkheid, de hebzucht en de oorlog te bestrijden en de klimaatramp te voorkomen. Mooie woorden in de hoestekst maar terug naar de muziek, “Another one for Rose” heeft een aangenaam huppelend ritme onderhouden door piano drums en bas waarover Byrne met zijn altsax soleert gevolgt door Guilfoyle met spetterend gitaarspel. “Marvelling” is een heerlijk sereen nummer ingeluid door sfeervol pianospel, waarbij zich langzaam de andere instrumenten bijvoegen, een nummer om bij weg te dromen. En zo rollen we van de ene in de andere fraaie compositie, het zit allemaal uiterst gelikt in elkaar, van het donkere “Bwegshit” tot het vrolijke “Optimism” met een aanstekelijk ritme. Een prima album van een aantal klasse muzikanten die elkaar prima weten aan te voelen, ik kijk al uit naar hun volgende album.

Jan van Leersum.